Poznajmy i egzekwujmy swoje prawa.
Nie pozwalajmy dłużej urzędnikom na bezkarne rażące przekraczanie uprawnień wobec nas.
Apelujemy do rodziców bezprawnie nachodzonych w miejscu zamieszkania/przebywania, przez urzędników sanepidu, opieki społecznej, policję itp. w związku z nieszczepieniem, o rozważenie przyjęcia poniższej taktyki i podjęcia odpowiednich kroków formalnych w związku z przekraczaniem uprawnień przez w/w urzędników.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami nikt nie ma prawa uruchamiać wobec obywateli machiny interwencyjnej jedynie z powodu nieszczepienia.
Podjęcie takich działań przez urzędników, nachodzenie w celu zastraszenia, udzielanie przy tym fałszywych informacji w celu nakłonienia do szczepienia (do tego najczęściej sprowadzają się wizyty w/w urzędników) kwalifikuje się jako przekroczenie uprawnień, naruszanie miru domowego, nękanie, a w przypadku wysuwania argumentu oddania sprawy do sądu rodzinnego, również jako groźby karalne (wiemy z orzeczeń sądowych, że sądy rodzinne nie mają prawa nakazywać szczepienia ani nie mają prawa orzekać czegokolwiek z powodu nieszczepienia).
W związku z powyższym w przypadku kontaktu ze strony urzędników w sprawie szczepień, proponujemy stanowczo unikać form nieoficjalnych, tzn. jakiejkolwiek wymiany zdań nie potwierdzonej na piśmie lub w postaci zarejestrowanych nagrań audiowizualnych. Urzędnika można poinformować, że dopuszczacie Państwo wyłącznie kontakt pisemny lub rozmowę z rejestratorem obrazu i dźwięku po uzyskaniu pisemnej zgody urzędnika na nagrywanie (wkrótce wzór zgody na rejestrowanie).
Urzędnicy muszą uzyskać świadomość,że ponoszą pełną odpowiedzialność administracyjną i karną za każdą fałszywie udzieloną obywatelowi informację i każdą bezprawną próbę zastraszenia obywatela.
Uprawnienia i obowiązki Inspekcji Sanitarnej
Obowiązujące przepisy nie nakładają na Inspekcję Sanitarną obowiązku ani nie nadają uprawnień do kontroli obywatela w miejscu zamieszkania czy przebywania, w przypadku jedynie nieszczepienia. Musiałyby zachodzić inne podstawy w postaci uzasadnionego podejrzenia lub zdiagnozowania groźnej choroby zakaźnej i jednocześnie unikania przez osobę chorą leczenia. W każdym innym przypadku de facto nieformalna wizyta urzędnika Sanepidu w mieszkaniu obywatela, stanowi przekroczenie uprawnień, nękanie i jest równoznaczna z próbą zastraszenia.
Ustawa o Inspekcji Sanitarnej.
Uprawnienia i obowiązki opieki społecznej
W kompetencji Ośrodka Pomocy Społecznej leży realizacja zadań własnych oraz zadań zleconych, określonych w Ustawie o pomocy społecznej i innych ustawach, statucie Ośrodka Pomocy Społecznej i innych uchwałach Rady miasta, a także porozumieniach zawartych z Wojewodą i innymi jednostkami samorządu terytorialnego.
Żadna ustawa nie nakłada na Ośrodki Pomocy Społecznej obowiązku ani nie nadaje uprawnień do interwencji z powodu nieszczepienia. Aby opieka społeczna otrzymała zlecenie przeprowadzenia wywiadu w miejscu zamieszkania, musiałyby zachodzić inne zdarzenia, w których zachodzą uzasadnione przesłanki, tzn. jeśli obywatel potrzebuje pomocy mieszczącej się w obowiązkach i kompetencjach instytucji pomocy społecznej. Tym bardziej nie mają prawa tego robić na podstawie jakichkolwiek innych aktów niższej rangi.
Uprawnienia i obowiązki policji
Do uprawnień i obowiązków policji nie należy podejmowanie interwencji w sprawie jedynie nieszczepienia. Musiałyby zachodzić inne realne przesłanki odpowiadające ustawowemu opisowi czynu (czyli znamionom) zawartemu w kodeksie karnym lub kodeksie wykroczeń.Zawiadomienie Policji w sprawie nieszczepienia przez Inspekcję Sanitarną lub Opiekę Społeczną jest bezpodstawne i powinno być ścigane z paragrafu o nieuzasadnionym wezwaniu i fałszywym oskarżeniu.
Zawiadamianie organów ścigania.
Ustawa o policji
Art. 1.
2. Do podstawowych zadań Policji należą:
1) ochrona życia i zdrowia ludzioraz mienia przed bezprawnymi zamachami naruszającymi te dobra;
2) ochrona bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym zapewnienie spokoju w miejscach publicznych oraz w środkach publicznego transportu i komunikacji publicznej, w ruchu drogowym i na wodach przeznaczonych do powszechnego korzystania;
3) inicjowanie i organizowanie działań mających na celu zapobieganie popełnianiu przestępstw i wykroczeń oraz zjawiskom kryminogennym i współdziałanie w tym zakresie z organami państwowymi, samorządowymi i organizacjami społecznymi;
4) wykrywanie przestępstw i wykroczeń oraz ściganie ich sprawców;
5) nadzór nad specjalistycznym i uzbrojonymi formacjami ochronnymi w za-kresie określonym w odrębnych przepisach;
6) kontrola przestrzegania przepisów porządkowych i administracyjnych związanych z działalnością publiczną lub obowiązujących w miejscach publicznych;
7) współdziałanie z policjami innych państw oraz ich organizacjami międzynarodowymi, a także z organami i instytucjami Unii Europejskiej na podstawie umów i porozumień międzynarodowych oraz odrębnych przepisów;
8) gromadzenie, przetwarzanie iprzekazywanie informacji kryminalnych;
9) (uchylony);
10) prowadzenie bazy danychzawierającej informacje o wynikach analizy kwasu dezoksyrybonukleinowego (DNA);
11) (uchylony).
3. Policja realizuje także zadaniawynikające z przepisów prawa Unii Europejskiej oraz umów i porozumieńmiędzynarodowych na zasadach i w zakresie w nich określonych.
Zakres uprawnień Policji
Art. 14.
1. W granicach swych zadań Policja wcelu rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw i wykroczeń wykonuje czynności: operacyjno-rozpoznawcze, dochodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe.
2. Policja wykonuje również czynności na polecenie sądu, prokuratora, organów administracji państwowej i samorządu terytorialnego w zakresie, w jakim obowiązek ten został określony w odrębnych ustawach.
Art. 15a.
Funkcjonariusz Policji ma prawo zatrzymania sprawców przemocy w rodzinie stwarzających bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego w trybie określonym w art. 15.
ZAWIADOMIENIE O PRZESTĘPSTWIE
Przestępstwo jest to czyn człowieka, społecznie szkodliwy, o znamionach określonych w ustawie, bezprawny, zawiniony, zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w chwili jego popełnienia.
Przestępstwa można podzielić na zbrodnie albo występki (art. 7 § 2 i 3 k.k.).
Zbrodnią jest czyn zabroniony, zagrożony karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3 albo karą surowszą (25 lat pozbawienia wolności, kara dożywotniego pozbawienia wolności).
Występkiem jest czyn zabroniony, zagrożony grzywną (powyżej 30 stawek dziennych), ograniczeniem wolności (od 1 do 12 miesięcy) albo karą przekraczającą miesiąc pozbawienia wolności.
Wykroczenie to czyn człowieka, społecznie szkodliwy, o znamionach określonych w ustawie,bezprawny, zawiniony, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasiej ego popełnienia pod groźbą kary aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5.000 złotych lub nagany. Wykroczenia różnią się od przestępstw stopniem szkodliwości.
Ustawowe znamiona czynu
Z definicji przestępstwa i wykroczenia wynika, że aby określone zdarzenie/zachowanie można było nazwać przestępstwem lub wykroczeniem musi ono odpowiadać ustawowemu opisowi czynu (czyli znamionom) zawartemu w kodeksie karnym lub kodeksie wykroczeń.
Kto składa zawiadomienie o przestępstwie
Zgodnie z art. 304 § 1 k.p.k. każdy, kto dowiedział się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym fakcie prokuratora lub Policję. Ze względu na społeczny charakter tego obowiązku, oceniany on może być jedynie w sferze moralnej – brak jest możliwości zastosowania jakiejkolwiek sankcji karnej w wypadku jego niewykonania.
Obowiązek prawny (określony w 304 § 2 k.p.k.) zawiadomienia organów ścigania w przypadku posiadania informacji o popełnieniu przestępstwa dotyczy:
– wszystkich przestępstw ściganych z urzędu
– wybranych, szczególnie groźnych kategorii przestępstw, wskazanych w art. 240 § 1 k.k. (m.in.: ludobójstwo, zamach stanu, szpiegostwo, zamach na życie prezydenta, zabójstwo, porwanie statku powietrznego lub wodnego) ? wówczas ciąży on na każdym.
Poza przepisami kodeksu karnego oraz kodeksu postępowania karnego istnieją ustawy zawierające przepisy nakładające na niektóre osoby obowiązek powiadomienia organów ścigania o podejrzeniu popełnienia przestępstwa w przypadku posiadania wiarygodnych wiadomości na ten temat, na przykład:
– art. 572 § 1 KPC,który nakłada obowiązek na każdego zawiadomienia sądu opiekuńczego w sytuacji gdy zachodzą okoliczności i zdarzenia wywołujące konieczność wkroczenia sądu opiekuńczego i zdarzeniach uzasadniających wszczęcie postępowania z urzędu,
– art. 12 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, zgodnie z którym osoby, które w związku zwykonywaniem swoich obowiązków służbowych powzięły podejrzenie o popełnieniu przestępstwa z użyciem przemocy wobec członków rodziny, powinny niezwłocznie zawiadomić o tym Policję lub prokuratora.
Odpowiedzialność osoby zawiadamiającej
Zgodnie z polską procedurą karną osoba, która ukończyła 17 rok życia składająca zawiadomienie o przestępstwie jest informowana o odpowiedzialności karnej wynikającej z art. 238 k.k., art. 234 k.k., art. 233 §1 k.k., tj. za:
– powiadomienie Policji o niepopełnionym przestępstwie,
– fałszywe oskarżenie oraz
– składanie fałszywych zeznań.
Odpowiedzialność karna w wymienionych sytuacjach przewidziana jest tylko wtedy, gdy ktoś świadomie wprowadził w błąd Policję lub Prokuratora. Nie ponosi odpowiedzialności osoba, której zawiadomienie o niepopełnionym przestępstwie lub fałszywe oskarżenie innej osoby wynikało z błędnego przekonania (mylnego wrażenia), powziętego na podstawie okoliczności towarzyszących zdarzeniu.
____________________
Jeśli spotkała Państwa taka sytuacja pomocy może udzielić:
Instytut na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris
ul. Górnośląska 20 m. 6
00-484 Warszawa
Telefon: (22) 404 38 50
Fax: 22-127-91-25